Donderdag 29 september

Donderdag 29 september

We hadden op 08:45 uur afgesproken op de club, waar het nog erg rustig was. Onze PH-SVT (een diesel kist) moest eerst tanken en na een seintje van Marcel (die ook met de PH-VZV, eveneens een diesel, moest tanken) werd snel het Jetcenter gebeld om de tankauto te bestellen, want het scheen nog al druk te zijn. Wieke nam het tanken (op Foxtrot tegenwoordig) voor zijn rekening, terwijl José en ik de laatste voorbereidingen voor de eerste leg van deze dag doornamen. José zou vliegen en ik zou de radio doen.

Tegen half elf was iedereen klaar voor vertrek en begonnen we aan de boarding procedure ;-)

De eindbestemming van deze eerste dag was het Franse Dinard (LFRD), via het Franse St. Omer (LFQN) en Deauville (LFRG). Het beloofde weer was er: een stralende zon en geen wolkje aan de hemel! We vertrokken als eerste, voor de VZV en VSY, en terwijl José de door hem uitgezette route vloog, verzorgde ik het radioverkeer met de luchtverkeersleiding van de diverse gebieden waar we doorheen vlogen. Bij het verlaten van het Nederlandse luchtruim maakte ik contact met Oostende approach om door de Oostende TMA te vliegen. Koksijde was niet actief, dus we konden zo door naar onze eerste stop. Het was komisch om op de radio te horen hoe de diverse verkeersleiders hun tong braken over het callsign van de PH-VZV ;-)

St. Omer heeft geen toren, ofwel geen verkeersleiding, en er wordt alleen air-to-air (Multicom) met elkaar gesproken. En, alleen in het Frans. Dus, handig als je geen Frans spreekt, maar wel de internationale luchtvaart taal, Engels. Maar daar hebben de Fransen nogal maling aan. De communicatie verliep derhalve niet optimaal zullen we maar zeggen, maar we zijn veilig geland en konden voor de hangar / het clubhuis van de lokale Franse vliegclub parkeren.

We werden welkom geheten door de plaatselijke beheerder die ons gretig rond liet kijken in de hangar, waar allerlei alleraardigste kistjes stonden. Menig welliswaar niet luchtwaardig, maar toch heel erg leuk om te zien. Oscar informeerde naar de landingsgelden. Enigszins verbaast keek de beheerder ons aan en al vlug was het ons duidelijk dat we geen landingsgeld verschuldigd waren, Viva la France!!! (Voor wat dit betreft dan...) Ook informeerden de crew van de VZV, die voorafgaande aan de landing hier naarstig naar gezocht had, nog even waar het seinenvierkant lag. Nog veel meer verbaasder reageerde deze man met 'pourquoi?'. Tuurlijk, waarom zou je zo'n ding neerleggen??? :-)
Er was een restaurantje om de hoek (gevonden door onze eigen food-spotter Manuel) waar we terecht konden voor een 3 gangen lunch. Over Weight and Balance gesproken ... Daarna werd het alweer tijd voor leg 2 naar Deauville, die we weer netjes voorbereidden op basis van de meest actuele informatie.

De tweede leg werd gevlogen door Wieke en deze keer nam José het radioverkeer voor zijn rekening. Ik kon dus zelf als passagier achterin heerlijk van het uitzicht genieten. Voor de take-off moesten we eerst back-tracken wat we dan ook maar gezamenlijk deden zodat we vrij snel achter elkaar weg konden. Het werd een mooie vlucht gedeeltelijk langs de Franse kust, waarbij we boven land bleven vliegen, met prachtige uitzichten, daarbij geholpen door het briljante weer natuurlijk. Onderweg moesten we nog wel even netjes om een kerncentrale heen vliegen. Dit is namelijk een Prohibited Area en deze kruisen kan een leuke boete opleveren (weet één van de instructeurs van de club uit ervaring…).
Direct na vertrek van St. Omer bleek dat de VSY problemen had met één van de radio's. Ze riepen Lille info op, maar hoorden het antwoord niet. Dat leidde natuurlijk tot wat grappige situaties, maar handig is anders. Oscar (die co was op de VZV) kon wel contact krijgen op de 'klets' frequentie (123.45MHz) en meldde aan Lille dat zij ze wel konden bereiken. Kort daarna schakelde de VSY over naar de andere radio waarna alles weer goed ging. De tweede radio bleek later op magische wijze toch ook weer gewoon te werken ;-)
De tweede tussenstop was dus gepland op Deauville. Volgens de kaarten een redelijk vliegveld met alle faciliteiten. Tijdens het laatste stukje was er wat misverstand tussen de crew van de VSY en Deauville tower. Best lastig als tower denkt dat je ergens anders zit en je al clearance geeft voor downwind als je net de CTR binnenvliegt. Maar met de Franse slag kwam het goed en korte tijd later stonden we allemaal veilig op het vliegveld :-)

Passage van Pont du Normandie even voor Deauville:

Terwijl we uitstapten zagen we een groepje mensen gehuld in gele hesjes onze kant oplopen. Onze SVT was als eerste geland en we zagen er blijkbaar zodanig onguur uit, dat de Franse overheid het nodig vond ons grondig te controleren. We kwamen per slot van rekening uit dat verdorven land genaamd Nederland. Achteraf bleek dat een deel van deze dames en heren trainees waren en ons als slachtoffer hadden uitgekozen. We werden gevraagd of er eventueel drugs aan boord waren en of we meer dan 10.000 euro bij ons hadden... Hallo, wij vliegen voor ons plezier, dan hou je geen 10.000 euro meer over om me te nemen hoor :-) De crews van de VZV en VSY vluchtten intussen snel en stilletjes weg naar de terminal... Vanzelfsprekend kon men niets onreglementairs vinden in zowel onze papieren als bagage en mochten we uiteindelijk ook naar de koffie.
De terminal bleek overigens uitgestorven. Er was een restaurant, maar dat was dicht. Er werd wat kleingeld bij elkaar gesprokkeld om een flesje water uit een automaat te halen. Er bleek geen crew room, dus voorbereiding voor de laatste leg moest ergens anders gedaan worden. Al met al een beetje troosteloos.
De diesel kisten hadden wat behoefte aan extra brandstof, dus even vragen naar hoe dat werkt. Na verbaasde blikken (ja, echt JetA1 in een Cessna) kregen we instructie om naar het platform te taxiën om daar te tanken. Aan de andere kant van het terrein werd een tankwagen proestend tot leven gewekt om de vliegtuigen te voorzien van energiedrank.

Toen de tankwagen voor de Cessna stond hadden Oscar en Marcel tegelijkertijd de ingeving om de deuren snel dicht te doen. Bij een Cessna zitten de tanks aan de bovenkant in de vleugels en ze hadden al eens iets gehoord over een tank incidentje. En die ingeving was maar goed ook... Het spuitstuk werd in de linkervleugel gehangen en de diesel stroomde op hoog tempo de vleugel in. Iets te hoog tempo want toen de tank bijna vol was spoot het eruit, vol over de vleugel heen. Het liep aan alle kanten de vleugel af en het was zelfs door de deur naar binnen gelopen, de cabine in. Dus de heren moesten maar even poetsen voordat ze verder gingen, want stinken doet dat spul wel. Gelukkig kwam men met een rol papier aanzetten en had de VZV zelf wat schoonmaak materiaal aan boord. Het kostte even wat moeite, maar toen was het ergste weer weg. Wij, na ons douane ‘avontuur’, moesten maar eens gniffelen ;-)

De derde en laatste leg van deze dag naar Dinard Pleurtuit werd door mij als Pilot in Command gevlogen, met Wieke aan de radio, en die bracht ons langs de Normandische kust met al die beladen D-Day stranden uit de tweede wereld oorlog, zoals Omaha beach, Utah beach enz. Voor de kust liggen nog steeds de caissons die daar zijn afgezonken. Wederom prachtige uitzichten, maar we bedachten ons wel wat hier allemaal gebeurd was 65 jaar geleden.

Wieke nam contact op met de controller van Dinard. De kust is hier echt geweldig mooi. Erg rotsachtig met vele baaitjes en haventjes afgeladen met zeil- en motorboten. En niet vergeten de Mont Saint-Michel, met dat soms-half-onder-water-klooster. Een geweldig gezicht zo in het late middag zonlicht en in de verte konden we de kanaal eilanden al zien liggen. Even later zette ik de PH-SVT netjes op baan 17 aan de grond. De PH-VSY en PH-VZV waren er al en ik parkeerde de SVT ernaast. De kisten werden uitgepakt en voor de nacht voor de zekerheid ook maar vastgebonden.

De landing moesten we bij vertrek betalen, dus we konden bij de terminal op zoek naar een taxi om ons naar het hotel te brengen, dat door regelneef José al in Nederland geboekt was.
Mark bleek verbluffend goed Frans te spreken, dus hij kreeg de opdracht taxi's te regelen. Net buiten de terminal hingen borden met telefoonnummers, dus bellen maar. Twintig minuten later kwamen we aan in het hotel, wat prima geregeld was want we werden verwacht. De kamers werden verdeeld en we spraken af ons snel even op te frissen om vervolgens met de gehele groep in de bar een lekker biertje te bestellen.
Het was inmiddels ook al 19:30 uur en na zo'n intensieve vliegdag lust je dan wel wat, ondanks de 3 gangen lunch. Met de taxi reden we naar St. Malo om daar te gaan eten. St. Malo is een gezellig vestingstadje met leuke terrasjes. We besloten neer te vallen op het terras van een Italiaans restaurant. We hadden als lunch al een stevig diner op, dus alleen een pizzaatje ging er nog wel in. Na het eten hebben we nog een rondje gewandeld door het stadje en daarna zijn we teruggegaan naar het hotel.

De volgende dag hadden we weer mooie vluchten voor de boeg...

De gevlogen route:

Alle foto's van deze dag):

01/37 

   

Vrijdag 30 september

Vrijdag 30 september

Om 08:00 zat de hele club aan het ontbijt. De één wat frisser dan de ander in verband met plaatselijke geluidsoverlast ;-) Het was wederom fantastisch weer, het kon eigenlijk niet beter. Na het wegwerken van wat croissants, toast, thee en koffie werd de boel aan de kant geschoven waarna de tafel omgetoverd werd tot planning tafel. Kaarten, laptops en GPS systemen all over the place. The TAF's zagen er top uit, geen plukje bewolking of spatje regen. Het doel van deze dag was dan ook de Channel Islands. De avond ervoor hadden we al besloten in welke volgorde we deze eilanden aan zouden doen: eerst Guernsey (EGJB), dan Alderney (EGJA) en als eindbestemming Jersey (EGJJ) waar we ook zouden overnachten.Sinds 1 januari 2011 was het nodig van te voren speciale clearance aan te vragen als je naar de eilanden wilde vliegen. Maar toevallig was dat op 15 september weer komen te vervallen, dus we hoefden alleen nog maar vliegplannen in te dienen. Pieter deed dat via Olivia, de Franse site voor VFR vliegers. We wilden allemaal vanaf Dinard nog een stukje langs de kust vliegen om dan via Ile de Bréhat de oversteek te wagen naar Guernsey, onze eerste stop van vandaag. Volgens de site http://www.cicz.co.uk/destination guernsey.php moet je dan via Les Roche Douvres lighthouse (ROCHE) vliegen qua route. Wieke, die als eerste vloog, voerde de vlucht weer in zijn PocketFMS in, zodat het punt met GPS makkelijk te vinden zou zijn (op de vliegkaart staat ie namelijk niet ..). VFR navigeren boven water is toch wat lastig ;-). Mark bestelde weer een paar taxi's om ons naar het vliegveld te brengen. Op naar het vliegveld!

We waren in no time op het vliegveld waar we snel door de security heen geleid werden. Eerst de vliegers, daarna de passagiers. Paspoorten laten zien, per vliegtuig. Daarna de vliegtuigen weer ontdoen van de grondankers en de boel inladen. De VSY moest nog even tanken en in de tussentijd rekende onze penningmeester Oscar de landingsgelden af. De leg zou de eerste over water zijn, dus deden we de meegebrachte zwemvesten aan. Mocht het nodig zijn, dan heb je in zo'n kleine ruimte geen mogelijkheid om deze alsnog aan te trekken. So better safe than sorry.

Onze SVT vertrok weer als eerste, daarna de VZV met in het kielzog de VSY. Het was een mooi stukje vliegen langs de kust. Via de verplichte reporting points pikten we de kust op in noordwestelijke richting om later via een zuidwestelijke koers de kust verder langs te vliegen. Wederom verbaasden wij ons over hoe mooi deze kust is. Schitterende rotspartijen en aan de kust gelegen dorpjes en schitterende kasten van huizen. Het leek erop dat dit niet bepaald de armste buurt van Frankrijk was... We werden allemaal nog gewaarschuwd voor 'low flying traffic without transponder or radio contact'.  Dat bleek een grote militaire heli te zijn die we even later schuin onder ons zagen vliegen. Niets aan de hand, want er zat ruim voldoende hoogte tussen. Tot onze verbazing zette Rennes Info ons allemaal ter hoogte van Saint Brieuc over naar Saint Brieuc Tower (LFRT). Achteraf bleek dat er op het veld daar circuittraining werd gegeven. Aangezien deze baan haaks op de kust en dus ook ons flightpad lag, moest dat gecoördineerd worden. Zonder verdere hinder of problemen vlogen we verder langs de kust. De controller op de toren gaf aan dat we ons weer af moesten melden bij... Niet te verstaan die Allo Allo gasten...

Bij Ile de Bréhat verlieten we de kust. Het zicht hield niet over boven het water. De door ons gezochte vuurtoren was in ieder geval nog niet zichtbaar. José meldde ons maar meteen aan bij Jersey zone. Deze klaarde ons om A-Airspace in te vliegen middels special-VFR. Dit is één van de zeldzame keren dat we VFR in A-Airspace zullen vliegen. Wat een verademing is dat zeg, Engelse ATC. Zeker als je vanuit Frankrijk komt klinkt dat zo enorm professioneel. Ze zijn zeer behulpzaam en zorgen ervoor dat ze precies weten waar je zit en wat ze van je verlangen. Helemaal top. We moesten ons weer melden bij Les Roches. Overigens mochten we niet above 1000 ft vliegen. Huh? hebben we dat goed gehoord. Ja inderdaad. Het hele stuk over water, maar niet boven 1000 ft. Dat gaat toch best wel tegen je gevoel in, uiteindelijk hebben we tijdens de opleiding geleerd om over grote wateroppervlaktes zo hoog mogelijk te vliegen ... Maar goed, opdracht is opdracht...

Het zicht was niet kraakhelder, maar we zagen al snel de schim van Jersey aan onze rechterzijde. Kort daarna vonden we de vuurtoren, ons routepunt midden op zee. Bij het naderen van Guernsey werden we overgezet naar Guernsey approach, die ons met een (erg) ruime bocht (even ruimte maken voor commercieel verkeer) naar runway 09 leidde. Na de landing mochten we parkeren op het gras bij de andere GA toestellen. Ladies and Gentlemen, we have arrived!
Het vliegveld van Guernsey is redelijk groot, vergelijkbaar met Rotterdam. Er vliegt veel commercieel verkeer, waaronder de Island Hoppers. Eerst maakten we een groepsfoto en daarna ging het naar de havenmeester om de formaliteiten af te wikkelen. We konden daar ook een formuliertje invullen voor de volgende vlucht, naar Alderney. Omdat we allen diezelfde kant opgingen, vulde ik meteen een formuliertje in voor alle drie de kisten. Toen dat gedaan was, werden we door de beveiliging via een hek doorgelaten zodat we naar de moderne terminal konden lopen. Daar was boven een prima restaurant/bar te vinden waar we wat te drinken namen met uitzicht op het platform. De dame achter de balie hielp ons één voor één aan een capuchino en koek. Waarschijnlijk ligt het tempo op de eilanden toch wat lager dan we gewend zijn, want het duurde even voordat de gehele groep aan de koffie zat...

Het werd weer tijd voor de volgende vlucht, een korte hop naar Alderney, het kleinste van de drie eilanden. Ik zou deze leg vliegen met Wieke aan de radio. Het was een korte vlucht, volgens de tacho zelfs maar 12 minuten, maar zeker niet de minst mooie... Het is wel een gaaf gezicht om zo op een eiland af te vliegen dat lekker prominent uitsteekt boven de golven. Wel wat anders dan bijvoorbeeld Ameland ;-). Tijdens de daalvlucht had ik een redelijk stabiele crosswind, die veranderde toen we de kustlijn overgingen. Toen werd het wat turbulenter en veranderde de richting ook iets. Even goed opletten dus en de voeten niet vergeten. Ik mikte iets te strak op het begin van de baan (om op voorhand te voorkomen dat ik te ver kwam en het eiland aan de andere kant, het einde van de baan, weer ‘af zou rijden’ ;-) Er moest dus nog even wat gas op waarna ik de SVT strak aan het begin van de baan neerzette. We waren gearriveerd!

Na enig aandringen van Manuel werd besloten om snel maar iets te gaan eten. Eerst werd de bagageband aan een grondige inspectie onderworpen door Manuel. Hij wierp zich dan ook als een koffer met flink overgewicht op de band en legde met goed gevolg het 'hele' traject af, uiteraard tot grote hilariteit. Vervolgens vertrokken we lopend naar de enige pub in het dorp. Dat was overigens geweldig. De eigenaar van die pub was Duits en de bardame was van Italiaanse afkomst, al hadden we dat niet direct in de gaten. Boven de bar hing een tekst: 'don't mention the war'. Dat werd natuurlijk meteen onderwerp van gesprek! Daarbij sloot de bardame elke zin af met 'love', 'dear', 'darling' en 'honey', totdat Manuel begon over iets met schapen. Ik zal hier niet verder over uitwijden, maar gelachen werd er wel :-). Negen Fish and Chips werden besteld en verorberd. Erg lekkere, supergoede vis: het juiste voedsel op de juiste plek. Life is good. Nog even gedag zeggen (twee zoenen per persoon, en uiteindelijk ook voor Manuel!) en daar gingen we weer, voor de laatste vlucht naar Jersey.

Weer op het veld aangekomen stapten we allen in. We waren overigens niet de enigen. Een flink rijtje kisten stond uiteindelijk achter elkaar te wachten om op te kunnen linen en in take-off te gaan. Wij waren weer als eerste airborn. Wieke vloog en ik deed de radio deze keer. De wind was een beetje aangetrokken en bij het vertrek kreeg onze kist plots wat ‘klappen’ te verwerken, dus de ander captains waren meteen gewaarschuwd. De vlucht naar Jersey, het grootste eiland van de drie, duurde een half uurtje. We mochten wederom niet hoger dan 1000 voet, dus we zaten maar op zo'n 300 meter boven het water. Niet veel tijd om te handelen als er iets met de motor zou gebeuren. We hoorden nog een leuke call van de VSY, die de QNH voor Squawk aanhoorde. Op een bepaald moment zagen we rechtsvoor ons het eiland Guernsey weer liggen en tegelijkertijd voor ons Jersey. Prachtig! We werden door Jersey approach met vectors wat richtingen opgestuurd voordat we naar de baan geleid werden. Tja, commercieel verkeer blijft voorgaan. Uiteindelijk kregen we toestemming om het vliegveld aan te vliegen via de North West corner en moesten we melden als we visual waren. Met een mooie landing zette Wieke de Robin aan de grond. We mochten taxiën naar het terrein van de Jersey Aero Club (JAC), die tevens de afhandeling van de General Aviation voor zijn rekening neemt, en waar we mochten parkeren.

De vliegclub heeft het daar mooi voor elkaar. Goede faciliteiten en van alle gemakken voorzien, niet in de laatste plaats een bar. Nadat ieder de afhandeling had gedaan werd er dan ook gretig een welverdiend biertje aan de bar besteld. In de tussentijd werd door José een hotel geregeld. Met de taxi werden we allen naar het hotel gebracht. Een alleraardigst country hotel in dito stijl. De kamers werden verdeeld en van de gelegenheid werd gebruik gemaakt om je op te frissen. Daarna nog maar een consumptie aan de bar en met de taxi naar St. Hellier om daar iets te eten te scoren. St. Helier viel wat tegen: bij elkaar geraapte architectuur en lang niet zo veel terrasjes als we hadden verwacht. Uiteindelijk belandden we bij een Griek op het terras waar we op het nippertje nog wat te eten konden bestellen. Hoppa!

Op de eilanden is het uiteraard een uur vroeger dan in Frankrijk. Hoewel het dan ook nog niet zo heel laat was, was de vermoeidheid van deze dag al weer goed voelbaar. We besloten dan ook direct na het eten weer terug te gaan naar het hotel. In het hotel werd nog door sommigen van ons een afzakkertje genomen en gingen degene die de nacht ervoor niet zo heel erg veel slaap hadden gehad ;-) direct naar bed. 

Weer was er een geweldige dag afgesloten...

De gevlogen route:

Alle foto's van deze dag: 

01/60 

   

Zaterdag 1 oktober

Zaterdag 1 oktober

Alweer de laatste dag van de trip, tijd om huiswaarts te keren. Ook nu weer in drie legs, dwars door Frankrijk. We hadden weer om 08:00 afgesproken te ontbijten, wat achteraf misschien niet zo slim was gezien het uur tijdsverschil ... Als je naar de kanaal eilanden gaat krijg je er een uurtje bij, die je natuurlijk weer verliest als je weer vertrekt. We werkten de Continental en English breakfasts naar binnen waarna we taxi's wilden bestellen. Maar, die waren een beetje druk, dus we konden er maar één krijgen. Die moest dan wel 3x rijden om ons allemaal op het veld te krijgen. Vliegers dus als eerste, zodat zij alvast konden beginnen met de voorbereiding van de eerste leg, in ons geval Wieke. Na 45 minuten was iedereen in het JAC clubhuis. Het was er druk, want ze hadden uitgerekend vandaag het equivalent van een Hoogvliegersdag. Vliegen met zieke kinderen dus. De meneer achter de operations desk was weer zeer behulpzaam zodat alles redelijk soepel verliep. En het weer zat mee, voor de derde dag op rij :-)

De VSY en VZV besloten te tanken, wij wilden dat later doen tijdens onze tweede tussenlanding in Merville. AVGAS werd aan de deur bezorgd, maar voor JetA1 moest de VZV taxiën naar het platform. De VZV betaalde een hoeveelheid brandstof vooruit, zodat de heren daarna meteen weg konden. Ze mochten parkeren naast een mooie Falcon in afwachting van de tankwagen. Na een paar minuten vroegen ze zich af hoe de meneer van de tankwagen zou weten dat zij daar zouden staan. Jersey Tower reageerde al enigszins verbaasd dat ze JetA1 nodig hadden, dus die had ze zeker niet gewaarschuwd. Voor de zekerheid belde Marcel maar even met de ops meneer van de JAC om te vragen hoe en wat. Maar die meldde dat hij de tankwagen had gebeld toen hij de VZV weg zag taxiën. Wat een service! Binnen een paar minuten stond de tankwagen dan ook voor hun neus.

Wij waren met de SVT inmiddels al weer in de lucht. Wieke vloog met José aan de radio. Ik kon dus lekker achterin hangen, genietend van het uitzicht. Het zou krap worden qua tijd, zeker als we onderweg nog ergens wilden lunchen. We vlogen dan ook in een vrijwel rechte lijn naar het eerste veld Bernay  Saint Martin (LFPD). Wieke klom onderweg naar FL55 voor een mooi uitzicht. Het duurt even voor je daar bent, maar dan heb je ook wat. Daarbij moet je niet vergeten je hoogtemeter op 'Flight Level' in te stellen, ofwel de standaardluchtdruk van 1013,2 hPa. Bernay kent ook geen toren, dus daar moesten we weer Multicom kletsen. Er was echter niemand anders op de radio, dus goed uitkijkend naar mogelijk ander verkeer werd de landing ingezet. Het werd een wat hobbelige landing, maar het veld was dan ook niet egaal vlak ....

 Landing op Bernay:

Het was een dooie boel daar. Weinig activiteit, maar ook niets te krijgen. Gelukkig hadden we water meegenomen. Voorbereiden en weer wegwezen! Marcel diende onze vliegplannen in bij de Franse FIO, per telefoon. Dat kostte even wat tijd, maar lukte uiteindelijk wel. De tweede leg naar Merville Calonne (LFQT) vloog ik. Anderhalf uur over het Franse landschap, dat toch wel veel op elkaar lijkt in die regio. We vlogen onder meer over de Seine, met aan onze linkerzijde de VZV, die we langzaam inhaalde.

Merville is een gecontroleerd veld, dus José nam contact op met Merville tower. We vlogen netjes via een voorgeschreven route de CTR in en ik maakte een nette landing op het ruime (voorheen militaire) vliegveld. Om vervolgens naar het GA platform te taxiën. Wij moesten tanken. En volgens de Franse AIP kon dat hier ook, maar op zaterdag bleek men dus geen cash te accepteren en verder alleen maar een lokale tankkaart. En daar sta je dan... Wieke ging bij een lokale club kijken of ze wat konden regelen. In de tussentijd zouden de VZV en VSY naar de andere kant van het immense (en lege) vliegveld taxiën om wat te gaan eten in het mooie nieuwe restaurant. Dat dus dicht was... Zucht. No go dus. Er zat niet veel anders op dan door te gaan zonder iets te eten, want de tijd begon wat te dringen. Er was te weinig tijd om uitgebreid het dorp in te gaan. Daarbij was er ook nog de uitdaging van het tanken. Wieke had inmiddels iemand gevonden die wist dat een lokale clubkist ook op JetA1 vloog en die had een tankpas. Maar, die kist was aan het vliegen. Wachten dus. De VSY en VZV besloten alvast te vertrekken, maar gelukkig was de lokale kist sneller terug dan verwacht, konden we alsnog tanken, en konden we weer opstarten net nadat de andere twee kisten vertrokken waren.

Deze laatste leg  zat José aan de knuppel en ik achter de radio. We werden vermaakt door de controller van Brussels Info, die in alle hectiek de rust er goed in wist te houden. Die kerel had het goed onder controle! Niet lang daarna namen we afscheid van Brussels Info en hadden we weer contact met Nederland.

Even na 18:00 lokale tijd zette José de PH-SVT aan de grond op onze homebase Rotterdam The Hague Airport, daarmee deze fantastische trip tot een goed einde brengend.

Deze tocht was erg leerzaam, leuk en super gezellig. We hebben veel gelachen om de meest onbenullige onderwerpen, zoals het hoort als er negen vliegers op stap zijn!

De gevlogen route:

Alle foto's van deze dag: 

01/47